فاطمیه – حاج منصور ارضی

فکر تو نیستیم که مَحرم نمی‎شویم
در انتظار شهره‎ی عالم نمی‎شویم

دلشوره‎ی غریبی تو نیست بین ما
یک ثانیه به یاد تو پر غم نمی‎شویم

از مبحث امام‎شناسی جدا شدیم
پس بی‎دلیل نیست که آدم نمی‎شویم

تو هستی و گدای تعاریف مَردمیم
مُستمسک وِلای شما هم، نمی‎شویم

دریا کجاست؟ مثل کویریم، العجل
با چشم پرگناه که زمزم نمی‎شویم

باید زمینه‎ساز برای ظهور شد
ما را ببخش خادم پرچم نمی‎شویم

امسال فاطمیه به هر قیمتی شده
شرمنده‎ی رسول مکرّم نمی‎شویم

اسلام را میان مدینه زمین زدند
پس بی‎خیال سیلی محکم نمی‎شویم

اشک از چشم ترم افتاد دستم بسته بود
پیش چشمم همسرم افتاد دستم بسته بود

صبر کردم صبر کردم صبر کردم وا نشد
آتش کین در حرم افتاد دستم بسته بود

قهرمان جنگ ها بودم، اگر در کوچه ها
پیش مردم پیکرم افتاد دستم بسته بود

کینه ها که گُر بگیر زود دعوا مى شود
یاد فتح خیبرم افتاد دستم بسته بود

خنجرش را از شیار در فرو مى کرد هِى
پشت در نیلوفرم افتاد دستم بسته بود

فاطمه بار سفر تا عرش اعلاى من است
با قلافى شَه پرم افتاد دستم بسته بود

یک نفر با چهل نفر درگیر شد تا عاقبت
زیر پاها لشکرم افتاد دستم بسته بود

چه بساطى شد! خدا را شکر سلمان زنده بود
گفت چادر از سرم افتاد دستم بسته بود

پشت در، یک سوّم از سادات را آتش زدند
آیه اى از کوثرم افتاد دستم بسته بود

زیر چشمان زن من جاى دست مرد بود
زیر چشمانش وَرم افتاد دستم بسته بود

به گمانم میخ را محکم نکوبیدم به در
در به روى همسرم افتاد دستم بسته بود